گلفر : 1- با فر و شكوه گل (زيبا و لطيف و با شكوه)؛ 2- (به مجاز) زيبارو و لطيف.

گلفام : (در قديم) به رنگ گل سرخ، گلگون.

گلعذار : (= گل چهره)، ( گل چهره.

گل‌نسا : [گل = (در قديم) (به مجاز) صورت زيبا + نسا = زنان]، 1- زيباروي زنان؛ 2- (به مجاز) بسيار زيبارو.

گوهرشاد : 1- (به مجاز) آن‌‌كه ارزشمند و ارجمند و خوشحال است؛ 2- (اَعلام) نام دختر ميرعماد (خطاط مشهور ايران) و چند زن ديگر در تاريخ از جمله زن سلطان شاهرخ ميرزا پسرِ امير تيمور گوركاني.

گوهر : 1- هر كدام از سنگ‌هاي قيمتي مانند الماس، زمرد و ياقوت، مرواريد؛ 2- (به مجاز) اصل و نسب، نژاد؛ 3- (به مجاز) نهاد و سرشت؛ 4- (به مجاز) هر شخص يا چيز و والا و نفيس؛ 5- (به مجاز) اشك؛ 6- (در قديم) (به مجاز) هر يك از چهار عنصر (آب، خاك، باد، آتش)؛ 7-(در عرفان) روح، نفس ناطقه، حقيقت انسان كامل و معاني و صفات را گويند.

گوزل : (تركي) 1- زيبا، خوشگل، قشنگ؛ 2- ظريف، برازنده، خوب، نيكو، نازنين.

گُلين : 1- (در قديم) به رنگ گل سرخ؛ 2- (به مجاز) زيبا و شاداب؛ 3- (در تركي)/galin/ عروس.

گلي : (گل + ي (پسوند نسبت))، 1- منسوب به گل؛2- به رنگ سرخ، به گونه‌ي گل، به رنگ گل؛ 3- نام نوعي ياقوت كه آن را وردي نيز گويند؛ 4- (به مجاز) زيبا رو و لطيف.

گلنوش : 1- (در قديم) (در موسيقي ايراني) از الحان قديم ايراني؛ 2- گلِ نوش، گل؛ 3- (به مجاز) داراي زيبايي هميشگي.